Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/111

 — Ależ bardzo chętnie. Masz Felku.
 I Maciuś znów został sam.
 Mistrz ceremonji jakoś go unikał, guwerner gdzieś się schował, a lokaje przesuwali się cicho, jak cienie.
 I nagle Maciusiowi przyszło na myśl, czy oni wszyscy nie uważają go czasem za tyrana.
 I strach go ogarnął.
 To byłoby przecież okropne. Maciuś był prawnukiem Henryka Porywczego, który ludzi zabijał, jak wrony.
 Co tu robić, co robić?
 Żeby choć Felek znów przyszedł albo kto.
 I cicho wszedł do pokoju stary doktór Maciusia. Ucieszył się Maciuś szczerze.
 — Mam ważny interes — zaczął doktór nieśmiało. — Boję się jednak, że mi wasza królewska mość odmówi.
 — A cóż ja tyran jestem czy co? — zapytał się Maciuś, uważnie patrząc doktorowi w oczy.
 — E, skądby znów tyran. Tylko, że przychodzę w trudnej sprawie.
 — Jakiej?
 — Chciałem prosić o parę drobnych ulg dla uwięzionych.
 — Mów śmiało doktorze. Na wszystko z góry się zgadzam. Ja się na nich wcale nie gniewam, ja ich wypuszczę z więzienia, tylko muszą mi obiecać, że się zabardzo rozporządzać nie będą.
 — O, to prawdziwie królewskie słowa — zawołał uradowany doktór. I śmiało zaczął wyliczać prośby uwięzionych. — Prezes ministrów prosi o poduszkę,