Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/116

 — To zupełnie rzecz inna — uśmiechał się minister sprawiedliwości. — Król wszystko może.
 Zdziwił się Maciuś, że o jakieś głupstwo, o jakiś papierek tylu ludzi chce siedzieć w kozie.
 — Mości królu — powiedział minister sprawiedliwości — niech się król nie obrazi — prawo i to przewiduje; jest i o tem wzmianka w 235 tomie. Król może i za życia mianować faworytów, ale musi się nazwać nie reformatorem...
 — A jak? — zapytał Maciuś niespokojnie, bo już się trochę zaczął domyślać.
 — Musi być królem Tyranem.
 Maciuś wstał, straż więzienna niespokojnie podniosła uzbrojone w więzienne szable ręce, nastała wielka cisza. Wszyscy aż zbledli ze strachu, co też król Maciuś powie. Nawet więzienne muchy przestały brzęczeć.
 A Maciuś głośno i powoli powiedział:
 — Od dziś nazywam się królem Maciusiem Reformatorem. Jesteście panowie wolni.
 Stróż więzienny wyniósł zaraz kajdany do komórki, bo nie były potrzebne, straż więzienna schowała szable, a klucznik otworzył ciężkie żelazne drzwi. Ministrowie wesoło zacierali ręce.
 — Zaraz moi panowie. Muszę zrobić jakąś reformę: niech jutro każdy uczeń dostanie w szkole funt czekolady.
 — Za dużo — powiedział minister zdrowia. — Najwyżej ćwierć funta.
 — To niech będzie ćwierć funta.
 — W państwie całem mamy pięć miljonów uczniów — powiedział minister oświaty. — Jeżeli mają dostać czekoladę łobuzy i leniuchy...