Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/134

 Jeśli wieczorem nie byli w teatrze, król grał na skrzypcach, ale jakoś smutnie, że trzeba było westchnąć.
 — Jacy rozmaici są królowie — pomyślał Maciuś.
 I powiedział:
 — Podobno wasza królewska mość ma ogromny dom, ale to bardzo–bardzo wielki.
 — Ach, tak. Nie pokazywałem go waszej królewskiej mości, bo to gmach parlamentu. Ponieważ w waszem państwie niema ludowładztwa, sądziłem, że nie będzie ciekawe.
 — A jabym bardzo chciał ten... ten... parlament zobaczyć.
 Maciuś nie zrozumiał, o czem król mówił i pomyślał znów:
 — To dziwne: co robili królowie sto, dwieście i tysiąc lat temu, tyle mnie uczyli, a nie uczą jakoś, co robią królowie i jacy są teraz. Gdybym ich znał dawniej, może nie doszłoby wcale do wojny.
 Król znów zaczął grać na skrzypcach, a Maciuś, Helcia i Stasio słuchali.
 — Dlaczego wasza królewska mość gra tak smutnie?
 — Bo życie jest niewesołe, mój przyjacielu. A już chyba najsmutniejsze jest życie króla.
 — Króóóla — ździwił się Maciuś — a tamci tacy weseli.
 — I oni są smutni, kochany Maciusiu, tylko przy gościach udają, bo taki jest zwyczaj, bo tak każe etykieta. Jakże mogą być weseli królowie, którzy przegrali dopiero co wojnę.