Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/135

 — Ach, to dlatego się martwi wasza królewska mość.
 — Ja najmniej z nas trzech. Ja nawet jestem zadowolony.
 — Zadowolony? — jeszcze bardziej zdumiał się Maciuś.
 — Tak, bo nie chciałem tej wojny.
 — Więc po co było wojować?
 — Musiałem, — nie mogłem inaczej.
 „Dziwny jakiś król — pomyślał Maciuś — nie chce wojować, a wypowiada wojnę, i cieszy się, że przegrywa; zupełnie dziwny król?“
 — Wygrana wojna — to wielkie niebezpieczeństwo — mówił król jakby do siebie. Najłatwiej zapomnieć wtedy, po co się jest królem.
 — A po co się jest królem? — naiwnie zapytał się Maciuś.
 — Przecież nie po to, żeby nosić koronę, a — żeby dać szczęście ludności swojego państwa. A jak dać szczęście? Wprowadza się różne reformy.
 „Ocho — to ciekawe“ — pomyślał Maciuś.
 — A reformy — to najtrudniejsze — tak, to najtrudniejsze.
 I tym razem tak smutnie zagrały skrzypce, jakby płakały, jakby się stało nieszczęście.
 Długo w noc rozmyślał Maciuś. Przewracał się z boku na bok, a w uszach śpiewała mu smutna pieśń skrzypiec.
 — Jego się zapytam. On mi poradzi. To musi być dobry człowiek. Jestem królem–reformatorem, a nie wiem, co to są reformy. A on mówi, że to takie trudne.