Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/212

dziestu profesorów uczonych. Dokładnie obliczone były zgodnie z siłą wiatru. Kierunek mieli jeden, bo w powietrzu nie mieli potrzeby omijać żadnych przeszkód.
 Więc co się stało?
 O siódmej rano mieli przefrunąć nad ostatnią trzecią oazą, a tymczasem jest już czterdzieści minut po siódmej, a pod nimi piasek i piasek.
 — Jak długo możemy się jeszcze trzymać w powietrzu?
 — Jeszcze najwyżej sześć godzin. Benzyny możeby starczyło na dłużej, ale oliwy ta bestja tyle wypija, że rady sobie dać nie można. Gorąco jest, to jej się chce pić — nie dziwota.
 Rozumieli tę potrzebę napoju, bo i oni mieli niewielki zapas wody.
 — Niech wasza królewska mość pije — mówi lotnik — mnie mniej wody potrzeba, bo nogi moje zostały w kraju, i już im woda niepotrzebna. Oj, trudno mi będzie po śmierci na czworakach wracać do domu, żeby swoje nogi odszukać.
 Żartował niby, ale Maciuś widział, że odważny lotnik łzy ma w oczach.
 — Czterdzieści pięć minut po siódmej.
 — Pięćdziesiąt minut po siódmej.
 — Ósma godzina.
 A oazy nie widać.
 — Gdyby jakaś burza albo co, nie żalby było ginąć. Ale tak wszystko szło dobrze. O dziesięć sekund za wcześnie minęli pierwszą oazę, o cztery sekundy za późno minęli drugą oazę. Fruną z tą samą szybkością — no niechby o pięć minut się spóźnili. Ale — cała godzina.