Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/24

 — Wasza Królewska Mość zauważyć raczy — począł mówić prezes ministrów.
 Maciuś odrazu się domyślił, co nastąpi; ten nieznośny człowiek będzie długo mówił wiele niezrozumiałych rzeczy — i w końcu nic z lalki nie będzie. Przypomniał sobie Maciuś, jak raz ojcu ten sam minister tak samo zaczął coś tłomaczyć; wtedy król tupnął nogą i powiedział:
 — Ja tego żądam nieodwołalnie.
 Więc i Maciuś tak samo tupnął nogą i bardzo głośno powiedział:
 — Panie ministrze, wiedz, że ja tego żądam nieodwołalnie.
 Prezes ministrów spojrzał ździwiony na Maciusia, potem zanotował coś sobie w notesie i mruknął:
 — Przedstawię żądanie waszej królewskiej mości na radzie ministrów.
 Co mówiono na radzie ministrów, nikt nie wie, bo narada odbyła się przy drzwiach zamkniętych. Postanowiono jednak lalkę kupić, i minister handlu dwa dni biegał po sklepach i oglądał największe lalki. Ale tak dużej lalki nigdzie nie było. Wtedy minister handlu wezwał na naradę wszystkich przemysłowców, i jeden fabrykant podjął się w cztery tygodnie żądaną lalkę za drogie pieniądze zrobić w swojej fabryce. A kiedy lalka była gotowa, wystawił ją w oknie swego sklepu z napisem: dostawca dworu jego królewskiej mości wykonał tę lalkę dla Irenki, córki kapitana straży ogniowej.
 Zaraz gazety podały fotografję straży ogniowej podczas gaszenia pożaru, fotografję Irenki