Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/264

opiekował się całym światem, a którym nie miał się kto zaopiekować, bo nie ma mamusi.
 Po tygodniu podał mu doktór lustro:
 — Już prawie król, czy nie?
 — Jeszcze nie — odpowiedział Maciuś, któremu dziwnie przyjemny był ten pieszczotliwy ton doktora, któremu dziwnie przyjemne było, że go traktują jak dziecko i nie nazywają królewską mością.
 Maciuś stał się znów żywy i wesoły, z trudem zapędzał go doktór na parę godzin do łóżka.
 — A co tam piszą w gazecie?
 — W gazecie piszą, że król Maciuś jest chory i tak samo, jak wszystkie dzieci w jego państwie, wyjeżdża jutro na całe lato na wieś, na wypoczynek.
 — Jutro? — ucieszył się Maciuś.
 — Tak, w samo południe.
 — A kto jedzie?
 — A no ja, kapitan z dziećmi, no i chyba Klu–Klu, bo z kim by się tu została?
 — No rozumie się, że Klu–Klu musi pojechać z nami.
 Tylko dwa papiery podpisał Maciuś przed wyjazdem: że zastępować go będzie prezes ministrów w sprawach obywateli dorosłych i Felek we wszystkich sprawach dzieci.
 Dwa tygodnie nic nie robił Maciuś, tylko się bawił. Zabawy prowadziła Klu Klu. Różne polowania, wyprawy wojenne, śliczne budowała z gałęzi szałasy i ich nauczyła. Jedne zabawy odbywały się na ziemi, a drugie na drzewach. Z początku Klu–Klu nie umiała chodzić w trzewikach.