Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/289

 — A kto mówi?
 — Król.
 — Prezesa ministrów niema w domu — powiedział prezes ministrów, nie wiedząc, że Maciuś pozna po głosie.
 — A przecież pan ze mną rozmawia teraz — mówi Maciuś przez telefon.
 — Ach, to wasza królewska mość, ach, przepraszam bardzo. Ale nie mogę przyjść, bo jestem chory, i zaraz położę się do łóżka. Dlatego mówię, że mnie niema w domu.
 Maciuś odłożył telefon.
 — Kłamie — mówi, chodząc po gabinecie wzburzony. — Nie chce przyjść, bo już wie o wszystkiem. Nikt mnie już teraz nie będzie szanował, śmiać się ze mnie będą.
 Ale lokaj zameldował wizytę Felka i dziennikarza.
 — Prosić! — rozkazał Maciuś.
 — Przyszedłem zapytać się waszej królewskiej mości, jak mam napisać w gazecie o dzisiejszem posiedzeniu proparu. Można nic o tem nie pisać, ale będą plotki. Więc może napisać, że posiedzenie było burzliwe, że baron fon Rauch podał się do dymisji, to znaczy, że się obraził i nie chciał już być ministrem. Ale król się nie zgodził, i baron fon Rauch zostaje ministrem, i król mu daje order.
 — A o mnie co pan napisze?
 — Ależ nic. Przecież o takich rzeczach się nie pisze, bo to nieładnie. Najtrudniejsza sprawa, co zrobić z Antkiem. Antek jest posłem, więc nie można mu dać batów. Posłowie mogą się pobić