Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/305

 Podstawił jej nogę. Mało się nie przewróciła. Kajety jej się rozsypały.
 — Łobuzy — krzyczy gruba pani.
 — Ja nienaumyślnie.
 — Poczekajcie, powiem nauczycielce, że nie dajecie spokojnie przejść przez ulicę.
 Za to dzieci szły bardzo spokojnie i poważnie, i o godzinie dziewiątej już wszystkie biura i wszystkie sklepy były otwarte.
 A w szkołach dorośli pousiadali. Staruszkowie usiedli na ostatnich ławkach i bliżej pieca. Oni sobie myśleli, że podczas lekcji będzie można się trochę zdrzemnąć.
 A no czytają, piszą, rachują. Wszystko dobrze. Nauczycielki egzaminują, czy dużo zapomnieli. Parę razy tylko nauczycielka się gniewała, że nie uważają. I naprawdę dosyć trudno im było uważać, bo każdy myślał, co się dzieje w domu, w fabryce, w sklepie, jak tam dzieci gospodarują.
 Dziewczynki chciały się pokazać, że dobrze gospodarują, żeby pierwszy obiad był taki smaczny, jak nigdy. Ale było im trudno, bo nie wszystkie umiały.
 — Wiesz co, może zamiast zupy dać konfitury.
 Idą do sklepu kupić.
 — Ach, jak drogo. W żadnym sklepie nie jest tak drogo. Pójdę kupić gdzieindziej.
 Jedne dzieci targowały się, żeby pokazać, że tanio kupują. A te znowu, które sprzedawały, chciały się pochwalić, że dużo utargowały. Więc handel szedł aż miło.
 — Proszę jeszcze dziesięć pomarańczy.
 — I funt rodzynków.