Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/306

 — I sera szwajcarskiego. Tylko żeby się nie przypalił, bo odniosę.
 — Moje sery są w najlepszym gatunku, a pomarańcze mają cienką skórkę.
 — To dobrze, a ile mam zapłacić?
 Sprzedający niby liczy, ale niebardzo mu idzie.
 — A ile masz pieniędzy?
 — Sto.
 — To za mało. Tyle różnych rzeczy więcej kosztuje.
 — To ja później przyniosę.
 — No dobrze.
 — Ale proszę mi wydać resztę.
 — Głupia jesteś. Dajesz za mało i jeszcze chcesz resztę.
 Trzeba przyznać, że niebardzo grzecznie obchodzono się w sklepach i w urzędach, i często się słyszało takie zdania jak:
 — Głupi, kłamiesz, to się wynoś, nie to nie, nie stawiaj się, patrzcie no, czego się zachciewa, odczep się, i tak dalej.
 I często się słyszało:
 — Poczekaj, jak mama wróci ze szkoły…
 Albo:
 — Poczekaj, wszystko tatusiowi powiem; już niedługo szkoła się skończy.
 Najwięcej przeszkadzali ulicznicy, bo wpadali do sklepów, jedli i nie chcieli wcale płacić.
 Niby była policja. Stali chłopcy na rogach ulic, ale jeszcze dobrze nie wiedzieli, co mają robić.
 — Patrz, co ty za milicjant. Wpadli do sklepu, złapali garść suszonych śliwek i uciekli.
 — A dokąd uciekli?