Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/318

 Przechodzą koło tych samych koszar, obok których przechodził wtedy z Felkiem, gdy po raz pierwszy wykradł się na wojnę w nocy z pałacu. O, jaki był wtedy szczęśliwy, jak nic nie rozumiał, jaki był dziecinny. Teraz już wszystko wie i niczego się nie spodziewa.
 Siedzi koło koszar stary żołnierz, fajkę pali.
 — Co tam słychać w wojsku?
 — A no nic: dzieci gospodarują. Wystrzelały na wiwat naboje, popsuły armaty. Niema wojska już.
 I zapłakał.
 Przechodzą koło fabryki. Siedzi robotnik, trzyma książkę na kolanach, wierszy na jutro się uczy.
 — Co tam słychać w fabrykach?
 — A wejdźcie, to zobaczycie. Teraz każdemu wolno wchodzić.
 Wchodzą. W kantorze papiery porozrzucane, główny kocioł pękł, maszyny stoją. Paru chłopców kręci się po sali.
 — Co wy tu robicie?
 — A no, przysłali tu nas pięciuset, żeby robić. Tamci powiedzieli: „niema głupich“ i poszli sobie na wagary. A nas tak ze trzydziestu, no przyszliśmy. Nic nie wiemy, wszystko zepsute. Tamci odeszli, a my trochę zamiatamy. Rodzice w szkole, w domu się nudzi. I nieprzyjemnie brać pieniądze, jak się nic nie robi.
 Połowa sklepów na ulicach zamknięta, chociaż już wszyscy wiedzieli, że wilki w klatce.
 Weszli do jednego sklepu. Bardzo miła dziewczynka sprzedawała.