Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/328

 — Nie rób tego Felek. Poco? Ty możesz inaczej odkupić swą winę. Chwila jest poważna, ludzie mi są potrzebni. Możesz mi się przydać.
 — Minister wojny przyjechał — zameldował marszałek dworu.
 Maciuś włożył koronę, och, jak strasznie ciężką koronę — i wszedł do sali tronowej.
 — Panie ministrze wojny, co pan wie? Krótko — bez wstępów. Bo i ja wiem wiele.
 — Raportuję waszej królewskiej mości, że posiadamy trzy fortece (było pięć), czterysta armat (było tysiąc) i dwieście tysięcy zdatnych do użytku karabinów. Naboi mamy na dziesięć dni wojny (było na trzy miesiące).
 — A buty, tornistry, suchary?
 — Składy są całe, tylko marmolada zjedzona.
 — Czy wiadomości pana są ścisłe?
 — Najzupełniej.
 — Czy pan sądzi, że prędko będzie wojna?
 — Polityką się nie zajmuję.
 — Czy zepsute armaty i karabiny prędko można doprowadzić do porządku?
 — Część jest znacznie uszkodzona, inne możnaby naprawić, o ile piece i kotły w fabrykach są w porządku.
 Maciuś przypomniał sobie widzianą fabrykę i spuścił głowę: korona stała się jeszcze cięższą po tej uwadze.
 — Panie ministrze, jaki duch panuje wśród wojska?
 — Żołnierze i oficerowie są rozżaleni. Najbardziej ich boli to, że muszą chodzić do szkół cywilnych. Kiedy już otrzymałem dymisję…