Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/334

Trwało to długo. Maciuś przymknął zmęczone oczy, słuchał, myślał — nic nie mówił.
 — Może i lepiej się stało.
 Głos zabrał minister wojny:
 — Nie wiem jeszcze, jaką drogę wybrał nieprzyjaciel, ale myślę, że idzie w kierunku wysadzonych w powietrze dwóch fortec. Jeżeli będzie szedł prędko, może dojść do stolicy w pięć dni, jeżeli powoli, będziemy go mieli za dni dziesięć.
 — Jakto? nie pójdziemy na spotkanie? — krzyknął nagle Maciuś.
 — Niemożliwe. Ludność musi się sama bronić. Parę drobnych oddziałów trzeba wysłać, choć szkoda ludzi i karabinów. Moje zdanie: niech idą. Generalna bitwa będzie na polu przed samą stolicą. Albo zwyciężymy, albo…
 I nie dokończył.
 — A może dopomogą nam ci dwaj inni królowie? — wtrącił minister spraw zagranicznych.
 — Nie będzie czasu na to, — wtrącił minister wojny. — Zresztą nie znam się na tem.
 Minister spraw zagranicznych długo mówił, co trzeba zrobić, żeby ci dwaj królowie wystąpili przeciw niemu.
 — Smutny król, na niego można liczyć z pewnością. Tylko że on nie lubi wojować, wojska ma niewiele. Sam nic nie poradzi. I w tamtej wojnie nie brał udziału, a tylko stał w rezerwie. Zrobi to samo, co ten drugi, przyjaciel żółtych. Temu znowu Maciuś odstąpił wszystkich żółtych królów, więc właściwie nie ma się o co bić. Choć kto wie? Może zechce zabrać i część czarnych.
 Głos zabrał prezes ministrów: