Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/35

 Maciuś się stropił.
 — To byłoby straszne: znalazł z takim trudem przyjaciela. I oto z jego Maciusia winy — ten przyjaciel ma być ze skóry odarty. Nie, zaprawdę, zbyt to już wielkie niebezpieczeństwo.
 — No, a jakże teraz wrócisz do domu? — zapytał niespokojnie Maciuś.
 — Niech wasza królewska mość się oddali: ja sobie jakoś poradzę.
 Maciuś uznał słuszność tej rady i wyszedł z zarośli. Czas był po temu najwyższy, bo zagraniczny guwerner, zaniepokojony nieobecnością króla, bacznie rozglądał się po królewskim ogrodzie.
 Maciuś i Felek działali wspólnie teraz, choć przedzieleni kratą. Maciuś wzdychał często w obecności doktora, który co tydzień ważył go i mierzył, żeby się przekonać jak rośnie mały król i kiedy będzie już duży; żalił się na samotność i raz nawet wspomniał ministrowi wojny, że bardzo chciałby się uczyć musztry.
 — Może pan minister zna jakiegoś plutonowego, któryby mógł mi udzielać lekcji.
 — Owszem, chwalebne jest dążenie Waszej królewskiej Mości, by zdobyć wiadomości wojskowe. Dlaczego jednak ma to być plutonowy?
 — Może być nawet syn plutonowego, — powiedział Maciuś uradowany.
 Minister wojny zmarszczył brwi i zanotował żądanie króla.
 Maciuś westchnął: wiedział już co mu odpowie:
 — Żądanie waszej kr. mości wniosę na najbliższe posiedzenie rady ministrów.