Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/350

 Aeroplany otrzymały rozkaz wzlotu ze wschodem słońca. Wydano benzynę i bomby.
 A kulomioty ustawiono za wojskiem.
 — Dlaczego? — pytali się żołnierze.
 — Bo kulomioty potrzebne do obrony, a nie do ataku — mówili oficerowie.
 Ale to się żołnierzom nie podobało.
 Nie spał tej nocy nikt ani w obozie Maciusia, ani jego wrogów.
 Jedni czyścili karabiny, inni pisali listy do domu i żegnali się z najbliższymi.
 Cisza była zupełna, tylko ogniska się paliły.
 A w tej ciszy mocno biły serca żołnierzy.
 Świt.
 Jeszcze szaro było, kiedy armaty strzelać zaczęły do pustych rowów Maciusia. Strzelają, strzelają, a w obozie Maciusia śmiech.
 — Psujcie proch, psujcie — mówili, śmiejąc się, żołnierze.
 Stoi Maciuś na wzgórzu i patrzy przez polową lornetę, co się dzieje.
 — O, już idą.
 Jedni biegną, drudzy ostrożnie czołgają się — coraz nowi i nowi wychodzą z rowów, — z początku bojaźliwie, potem trochę odważniej. Jednych zachęca cisza w okopach Maciusia, a drugich niepokoi.
 Zerwało się nagle w górę dwadzieścia aeroplanów — i prosto na miasto, na stolicę. Niestety, Maciuś nie miał więcej, jak pięć, bo że dzieci najciekawsze były aeroplanów, więc podczas swej gospodarki najwięcej ich napsuły.
 Zaczęła się zajadła bitwa powietrzna, w któ-