Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/356

 — Dość mamy rządów niesfornego dzieciaka, dość tyranji tego szalonego chłopca. Jeżeli i tym razem zwycięży, będzie gorzej jeszcze, niż gdy zostanie pobity. Czy można przewidzieć, co mu do głowy strzeli? Jemu i jego Felkowi?
 Byli tacy, którzy bronili Maciusia.
 — Bądź co bądź, zrobił i wiele dobrego. Błędy jego płynęły z braku doświadczenia. Ale że głowę ma otwartą, więc skorzysta z nauk, które mu życie daje.
 I kto wie, możeby stronnicy Maciusia zwyciężyli, ale w tej chwili właśnie jedna bomba tak blisko upadła, że wyleciały naraz wszystkie szyby sali posiedzeń.
 — Wywiesić białe chorągwie — krzyknął ktoś przestraszony.
 Nikt nie miał odwagi nie zgodzić się na podłą zdradę. A co było potem, wiadomo.
 Zawieszono hańbiące sztandary poddania — i spisano akt, że miasto wyrzeka się Maciusia i nie chce odpowiadać za jego szaleństwa.
 — Dość tej komedji — krzyknął młody król. Całe państwo Maciusia zdobyliśmy, a ten kurnik nie chce się poddać. Panie generale artylerji, postaw pan armatę — i strzelić dwa razy po obu stronach budy, a jeśli nie wylizie uparty Maciuś, trzema strzałami rozwalić legowisko tego złośliwego wilczka.
 — Rozkaz — powiedział generał artylerji.
 Ale w tej chwili rozległ się donośny głos smutnego króla:
 — Hola, wasza królewska mości: Proszę nie