Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/36

 Nic z tego nie będzie; przyślą mu pewnie jakiegoś starego generała.
 Stało się jednak inaczej:
 Na najbliższem posiedzeniu ministrów jeden był tylko temat rozmów i narad:
 Królowi Maciusiowi wypowiedziały wojnę trzy naraz państwa.
 Wojna!
 Niedarmo był Maciuś prawnukiem mężnego Pawła Zwycięzcy: krew w nim zagrała.
 Ach, gdyby mieć szkło, zapalające nieprzyjacielski proch na odległość i czapkę niewidkę.
 Maciuś czekał do wieczora, czekał nazajutrz do południa. I nic. O wojnie doniósł mu Felek. Na poprzednie kartki Felek kukał tylko trzy razy, tym razem zakukał chyba ze sto razy. Maciuś zrozumiał, że kartka zawierać będzie wiadomość niezwykłą. Nie wiedział jednak, że aż tak niezwykłą. Wojny już dawno nie było, bo Stefan Rozumny tak jakoś umiał żyć z sąsiadami, że choć przyjaźni wielkiej nie było, ale i walki otwartej sam nie wypowiadał, ani nikt jemu wypowiedzieć się nie ośmielał.
 To jasne: skorzystali, że Maciuś jak mały i niedoświadczony. Ale tem silniej pragnął Maciuś dowieść, że się omylili, że choć mały, król Maciuś kraj swój obronić potrafi. Kartka Felka głosiła:
 „Trzy państwa wypowiedziały waszej królewskiej mości wojnę. Ojciec mój zawsze obiecywał, źe na pierwszą wieść o wojnie upije się z radości. Czekam na to, bo zobaczyć się musimy“.
 I Maciuś czekał: myślał, że tego dnia jeszcze wezwą go na nadzwyczajne posiedzenie rady —