Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/366

 Ale teraz było już wszystko jedno. Bo Maciuś sam przecież się przyznał.
 Długo mówił oskarżyciel:
 — Trzeba koniecznie zabić Maciusia, bo inaczej ani porządku, ani spokoju nie będzie.
 — Czy Maciuś chce, żeby teraz ktoś mówił w jego obronie?
 Żadnej odpowiedzi.
 — Czy wasza królewska mość życzy sobie, aby ktoś zabrał głos w jego obronie? — powtórzył przewodniczący.
 — To niepotrzebne zupełnie — odpowiedział Maciuś. — Godzina jest późna, szkoda czasu: lepiej spać się położyć.
 Maciuś powiedział to wesołym głosem. Nic nie dał po sobie poznać, co się w jego duszy dzieje. Postanowił być dumny do końca.
 Sędziowie wyszli, niby się tam w drugim pokoju naradzali — i wrócili z wyrokiem:
 Rozstrzelać.
 — Proszę podpisać — rzekł przewodniczący.
 Żadnej odpowiedzi.
 — Proszę waszą królewską mość o podpis, że sąd odbył się podług prawa.
 Maciuś podpisał.
 Wtedy jeden z tych panów we frakach i rękawiczkach rzucił się nagle na ziemię, objął nogi Maciusia i płacząc, wołał:
 — Królu ukochany, przebacz mi moją podłą zdradę. Teraz dopiero widzę, cośmy zrobili. I wiem, że gdyby nie nasze nikczemne tchórzostwo, nie oni, ale ty sądziłbyś, jako zwycięsca.