Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/368

 — Ooo, król idzie, królik. O jaki malutki. Płaczesz, króliku Maciusiu. Chodź, nosek ci utrzemy.
 Maciuś wysoko podniósł głowę, żeby wszyscy widzieli, że oczy ma suche, tylko brwi zmarszczył. A patrzy na niebo, na słońce.
 Nie słyszy nawet, nie widzi, co wkoło się dzieje. Inne pytania głowę jego zaprzątają:
 — Co stało się z Klu–Klu? Gdzie Antek? Dlaczego smutny król go zdradził? Co stanie się z jego państwem? Czy zobaczy się z ojcem i matką, gdy kula pozbawi go życia?
 Tak przeszedł całe miasto, tak stanął pod słupem na placu przed wykopanym dołem. I tak blady i spokojny stał, gdy pluton żołnierzy nabijał karabiny i mierzył w niego.
 I tak samo spokojnie w ostatniej chwili wysłuchał aktu ułaskawienia:
 — Zamiast rozstrzelania, zesłanie na bezludną wyspę.
 Zajechał samochód i zabrał Maciusia z powrotem do więzienia: za tydzień go wywiozą na bezludną wyspę.



 Co robił Maciuś na wyspie, jakie były dalsze jego dzieje, napiszę, gdy się dowiem.