Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/37

i że teraz on Maciuś, on — król prawowity — obejmie ster państwa. Narada jakaś istotnie się w nocy odbyła, ale Maciusia nie wezwano.
 A nazajutrz zagraniczny nauczyciel odbył z nim lekcję, jak zwykle.
 Maciuś znał etykietę dworską, wiedział, że królowi nie wolno kaprysić, upierać się i złościć, tembardziej w takiej chwili nie chciał w czemkolwiek ubliżyć godności i królewskiemu honorowi. Tylko brwi miał zsunięte i czoło zmarszczone i kiedy podczas lekcji spojrzał w lustro, przyszło mu na myśl:
 — Wyglądam tak prawie, jak król Henryk Porywczy.
 Czekał Maciuś na godzinę audjencji.
 Ale kiedy mistrz ceremonji oznajmił, że audjencja jest odwołana, Maciuś spokojny ale bardzo blady powiedział stanowczo.
 — Żądam, aby bezzwłocznie wezwano do sali tronowej ministra wojny.
 „Wojny“ Maciuś powiedział z takim naciskiem, że mistrz ceremonji odrazu zrozumiał, że Maciuś wie już o wszystkiem.
 — Minister wojny jest na posiedzeniu.
 — To i ja będę na posiedzeniu — odparł król Maciuś i skierował swe kroki w stronę sali sesjonalnej.
 — Wasza kr. mość raczy jedną tylko chwilę zaczekać. Wasza kr. mość raczy się zlitować nademną. Mnie niewolno. Ja jestem odpowiedzialny.
 I stary rozpłakał się na głos.
 Żal się Maciusiowi zrobiło starego, który istotnie wiedział dokładnie, co może król robić,