Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/55

okien obsypywany kwiatami — winien był opuszczać stolicę, — ukradkiem wymyka się, jak złodziej, by spełnić swój święty obowiązek obrony kraju i poddanych — i oto jedna za drugą spadają na niego obelgi.
 Koniak i łosoś szybko rozchmurzyły oblicza żołnierzy.
 — Królewski koniak, królewski łosoś — chwalili.
 Nie bez radości przyglądał się Maciuś, jak koniak guwernera zapijali żołnierze.
 — No, mały kamracie, golnij i ty krzynę; zobaczymy, czy umiesz wojować.
 Nareszcie Maciuś pije to, co pijali królowie.
 — Precz z tranem! — zawołał.
 — He, he, — to jakiś rewolucjonista — odezwał się młody kapral, — a kogoż to ty nazywasz tyranem. Przecież nie króla Maciusia? Bądź no ostrożny, synek. Za takie jedno precz można dostać kulką tam, gdzie nie potrza.
 — Król Maciuś nie jest tyranem, żywo zaprzeczył Maciuś.
 — Mały jeszcze: nie wiadomo, co z niego wyrośnie.
 Maciuś chciał jeszcze coś powiedzieć, ale Felek zręcznie na inny temat skierował rozmowę.
 — Powiadam wam, my we trzech idziem, a tu jak nie huknie: myślałem, że bomba z aeroplanu. A to tylko skrzynia z rakietami. Potem gwiazdy takie spadły z nieba.
 — A po djabła im rakiety do wojny.
 — Żeby oświetlać drogę, jak niema reflektorów.
 — A tam obok stoi ciężka artylerja. Konie