Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/56

się spłoszyły i — na nas. My oboje w bok, a on już nie zdążył.
 — I bardzo go poraniło?
 — Krwi było dużo. Zaraz go zabrali.
 — Ot, wojna — westchnął któryś. Macie tam jeszcze co z tego koniaku. Cóż tego pociągu nie widać?
 W tej chwili właśnie nadjechał sycząc pociąg. Gwar — zamieszanie — bieganina.
 — Nie wsiadać jeszcze, — zawołał biegnąc zdala porucznik.
 Ale głos jego stłumiła wrzawa.
 Maciusia i Felka wrzucili żołnierze do wagonu, jak dwa pakunki. Znów jakieś gdzieś dwa konie opierały się, nie chcąc wejść do wagonu. Jakieś wagony mieli odczepiać czy doczepiać, pociąg ruszył, — coś stuknęło — znów wrócił.
 Ktoś wszedł do wagonu z latarką, wywoływał nazwiska. Potem żołnierze wybiegli z kociołkami po zupę.
 Maciuś niby widział i słyszał, — ale oczy mu się kleiły. Kiedy pociąg naprawdę ruszył wreszcie, nie wiedział. Kiedy się obudził, miarowy stuk kół o szyny wskazywał, że pociąg jest w pełnym biegu.
 — Jadę — pomyślał król Maciuś. I zasnął ponownie.