Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/58

 Maciuś znał historję nieszczęsnego królewskiego lokaja — i pomyślał:
 — Jak też wygląda owad, który tak rozgniewał wtedy króla.
 Ale nie było czasu długo myśleć, bo nagle kapral zawołał:
 — Chowajcie się, porucznik idzie.
 Wepchnięto ich w kąt wagonu i przykryto.
 Sprawdzano odzież — i tak się jakoś stało, że zbywało coś temu i tamtemu, a że w wagonie był jeden żołnierz — krawiec, a zamiłowany w swym zawodzie, więc z nudów wziął się chętnie do uszycia dla ochotników żołnierskiego uniformu.
 Gorzej było z butami.
 — Słuchajcie chłopcy, czy wy naprawdę myślicie wojować?
 — Na to jedziemy.
 — Tak to tak, — ale marsze są ciężkie. Buty dla żołnierza — to pierwsza rzecz po karabinie. Dopóki nogi masz zdrowe, toś żołnierz, a natrzesz je sobie, toś dziad. Zdechł pies. Na nic.
 Tak sobie gwarząc, jechali powoli. Przystanki były długie. To ich zatrzymywano na stacjach godzinę i dłużej, to stawiano na boczne szyny, aby przepuścić ważniejsze pociągi, to cofano na stacje, które już przejechali, to zatrzymywano o parę wiorst przed dworcem, bo linje były zajęte.
 Żołnierze śpiewali, ktoś grał na harmonji w sąsiednim wagonie. Nawet tańczyli na licznych postojach. A Maciusiowi i Felkowi czas tembardziej się dłużył, że ich nie wypuszczano z wagonów.
 — Nie wychylajcie się, bo porucznik zobaczy.
 Maciuś czuł się tak zmęczony, jakby nie jeden,