Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/59

ale pięć wielkich bojów przeżył. Chciał zasnąć, nie mógł, bo mu dokuczało swędzenie; chciał wyjść — nie można; a duszno było w wagonie.
 — Wiecie dlaczego tak długo stoimy, — przyszedł z nowiną jeden z żołnierzy, wesoły, żywy, coraz się gdzie wśrubował i z inną powracał wiadomością.
 — No co? Pewnie nieprzyjaciel most wysadził w powietrze albo tor uszkodził.
 — Nie, nasi dobrze mostów pilnują.
 — Więc węgla zabrakło, bo kolej nie przewidziała, że ma być zapas dla tylu pociągów.
 — Może szpieg jaki uszkodził parowóz.
 — I to nie. Wszystkie transporty wstrzymano, bo będzie przejeżdżał pociąg królewski.
 — A któż u pioruna, będzie nim jechał? Bo chyba nie król Maciuś.
 — Jego tam bardzo potrzeba.
 — Potrzeba czy nie potrzeba, a on król — i tyle.
 — Królowie teraz na wojny nie jadą.
 — Inni może nie jadą, a Maciuś może jechać, — wtrącił się nagle Maciuś, choć go Felek ciągnął za kapotę.
 — Wszyscy królowie jednakowi. Dawniej, to tam może było inaczej.
 — Co my tam wiemy, jak było dawniej. Może tak samo leżeli pod pierzyną, a że nikt nie pamięta, więc kłamią.
 — Co mają kłamać.
 — No powiedzcie, ilu królów zabili na wojnie, a ilu żołnierzy?
 — No bo król jest jeden, a żołnierzy dużo.