Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/69

 — Ależ to ździerstwo.
 — Panie ministrze, pan obraziłeś przemysł narodowy.
 Minister zatelefonował do prezesa, bo sam bał się tyle pieniędzy płacić. Ale bojąc się, żeby rozmowy ktoś nie podsłuchał, zamiast „lalka“ powiedział: „armata“.
 — Panie prezesie ministrów, strasznie drogo chcą za tę armatę.
 Prezes ministrów domyślił się zaraz o co chodzi, więc powiedział:
 — Nie targuj się pan, tylko powiedz, że musi za pociągnięciem sznurka salutować.
 Telefonistka bardzo się ździwiła, co to za nowe armaty, które mają salutować.
 Fabrykant zaczął się rzucać:
 — On do obstalunku dołoży. To nie jego rzecz. Niech się zwrócą do królewskiego mechanika albo zegarmistrza. On jest poważny przemysłowiec, a nie magik. Maciuś będzie zamykał oczy, ale salutować nie będzie — i basta. Wreszcie i na to zgoda, ale nie opuści ani złamanego szeląga.
 Spocony i głodny wracał minister handlu do domu.
 Spocony i głodny wrócił prefekt policji do pałacu.
 — Już wiem, jak Maciusia ukradli. Obejrzałem wszystko dokładnie. Było tak: kiedy Maciuś spał, zarzucono mu na głowę worek i wyniesiono do królewskiego ogrodu tam, gdzie rosną maliny. Między malinami jest wydeptane miejsce. Tam Maciuś zemdlał. Więc dano mu na otrzeźwienie maliny i wiśnie. Leży tam sześć pestek od wisien.