Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/80

czasem tylko strzał się rozlegnie. Cicho i przyjemnie.
 A tu nagle tak, jakby psy skowyczały.
 Zaczyna się!
 To małe polowe armatki.
 A tu: bęc — bęc — szczeknie duża armata.
 I zaczyna się. Karabiny rechocą, jak żaby, — tu gwiżdże — tu syczy — tu dudni — i raz wraz — bac — bęc — buch — buch.
 Trwa tak pół godziny, godzinę. Wpadnie czasem kula armatnia do okopu i tu wybuchnie — położy paru ludzi, pokaleczy kilku. Ale przyzwyczajeni, już nic sobie z tego nie robią towarzysze.
 — Szkoda go, dobry był chłop.
 — Wieczne odpoczywanie, — przeżegna się ten i ów.
 Doktór rannych opatrzy — w nocy odeśle do polowego szpitala.
 A no cóż — wojna.
 Nie uniknął i Maciuś rany. Przykro mu było iść do szpitala. Taka mała rana — nawet kość nieruszona. Ale doktór się uparł, — odesłał.
 Leży Maciuś na łóżku, — po raz pierwszy od czterech miesięcy. Ach, jakie szczęście. Siennik, poduszka, kołdra, białe prześcieradło, ręcznik płócienny, stolik biały przy łóżku, kubek, talerz, łyżka podobna trochę do tych, któremi jadał w pałacu królewskim.
 Rana się prędko goiła, siostry i lekarze bardzo byli mili — i Maciuś czułby się nawet dobrze, gdyby nie straszne niebezpieczeństwo.
 — Patrzcie, jaki on podobny do króla Maciusia, — powiedziała raz żona pułkownika.