Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/83

 — A wy głodne pyski, lurę dostajecie zamiast kawy.
 — Chodź sprobuj.
 — Jak weźmiemy waszego do niewoli, to taki głodny jak wilk.
 — A wasi obdarci i głodni.
 — A dobrze uciekaliście przed nami.
 — Ale spraliśmy was na ostatku.
 — Strzelać nie umiecie. Wasze kule lecą do wron.
 — A wy umiecie?
 — Pewnie, że umiemy.
 Zezłościł się Felek, wyskoczył z okopu, odwrócił się plecami do nich, pochylił, płaszcz zakasał i krzyknął:
 — No to strzelajcie!
 Huknęły cztery strzały, ale nie trafiły.
 — O, strzelcy.
 Żołnierze się śmieli, ale porucznik bardzo się rozgniewał i wsadził Felka do paki.
 To była głęboko pod ziemią wykopana jama, obłożona deskami. Bo trzeba wiedzieć, że żołnierze brali deski z rozbitych chałup i porobili sobie w okopach ściany, podłogi, a nawet altanki, żeby ich deszcz nie moczył i błota nie było.
 Przesiedział Felek dwa dni tylko w drewnianej klatce pod ziemią, bo mu porucznik przebaczył. Ale i tego było mu za wiele.
 — Nie chcę służyć w piechocie.
 — A gdzie pójdziesz?
 — Do aeroplanów.
 Akurat w państwie Maciusia brakło benzyny. Ale bez benzyny trudno aeroplanom wozić duże