Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/97

ciusia i zemdlonego z wielkim trudem odwiózł Maciusia do siebie.
 — Dzielnie się spisaliście, moi panowie. A ile straciliśmy aeroplanów?
 — Wysłaliśmy trzydzieści cztery aeroplany, a wróciło piętnaście.
 — Jak długo trwał atak? — zapytał Maciuś.
 — Od wzlotu do powrotu upłynęło czterdzieści minut.
 — A no dobrze — powiedział — więc jutro atak generalny.
 Oficerowie aż w ręce z radości klasnęli.
 — A to niespodzianka. Doskonale! Żołnierze na całej linji dowiedzą się tej jeszcze nocy, że król Maciuś żyje, że jest wśród nich i sam poprowadzi ich do ataku. Ucieszą się chłopcy setnie i bić się będą jak lwy.
 Zaraz zahuczały telefony i telegrafy do wojska i do stolicy.
 W nocy wyszły nadzwyczajne dodatki wszystkich gazet.
 Dwie odezwy napisał Maciuś: jedną do żołnierzy, drugą do narodu. O rewolucji nikt już nie myślał, tylko młodzież i dzieci urządziły kocią muzykę przed pałacem prezesa ministrów.
 Zaraz zebrała się rada ministrów i wydała swoją odezwę, że to wszystko było tak naumyślnie zrobione, żeby oszukać nieprzyjaciela.
 W wojsku taki był zapał, że się doczekać nie mogli rana i ciągle tylko pytali się, która godzina.
 No i ruszyli do ataku.
 Trzech królów prowadziło wojnę z Maciusiem.