Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś na wyspie bezludnej.djvu/128

wszystkie trochę. A z chłopakiem ani rusz nie mogłem się dogadać.
 Ala niecierpliwie kręci się i patrzy to na dziadka, to na Maciusia.
 — Tata! — krzyknęła wreszcie i zaczęła się śmiać.
 — A widzisz, małe gapiątko — mówi stary. Nie mówiłem, że tata wróci? No i masz swego tatę.
 — To nie tata wcale, — powiedział chmurnie marszcząc brwi Alo.
 — Dla ciebie może nie tata, a dla Ali tata.
 — I dla Ali nie tata, tylko Maciuś.
 Maciusiowi przykro się zrobiło. Znów nie wiedział, co powiedzieć. A stary latarnik patrzy na dzieci, uśmiecha się, zadowolony.
 — No, po podróży trzeba coś zjeść — powiada.
 I zaprosił Maciusia do swego dziwnego w latarni mieszkania.
 Żałował Maciuś, że nic nie przywiózł dla dzieci. I ta pierwsza wizyta niedługo trwała.
 Ala jeszcze dwa razy płakała: raz, że nie pozwolili pić herbaty, bo była gorąca, a nie chciała czekać; a drugi raz, kiedy Maciuś odjeżdżał.
 — Nie jedź, tata. Ala chce taty.
 I znów nie wiedział Maciuś, co robić, kiedy go Ala trzymała za spodnie i nie puszczała.
 Wieczór nadchodził, a Dormesko nie lubi, jeśli Maciuś późno wraca z wycieczek. Raz nawet, kiedy się zbyt długo zasiedział na skale, przez trzy dni towarzyszył mu jeden z wartowników.