Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś na wyspie bezludnej.djvu/182

grają, i tak nie będzie szkoda, bo się pozbędą łobuzów, z którymi trudno poradzić. A czarni nie mają okrętów, więc i tak nie zaszkodzą Europie. Niech tylko sprobują łódkami puszczać się na morze.
 I była bitwa. Nawet nie bitwa, a rzeź. Podobno tę bitwę już dawno przepowiadali uczeni. Nazwali ją „bitwą ras“. To znaczy, że nie biały naród bije się z białym, a cała rasa białych bić się będzie z czarnymi. Ale żaden z uczonych nie przewidywał, że bitwa będzie tak straszna.
 Bo murzyńscy kapłani ogłosili, że kto w świętej bitwie będzie zabity, ten wcale nie umrze, tylko się przewróci, a na drugi dzień obudzi się biały; że słyszeli tak z ust samego Maciusia.
 Więc można sobie wyobrazić, co się działo. Każdy chciał być jaknajprędzej zabity, żeby zaraz zrobić się biały, pędzić do żony i powiedzieć:
 — Patrz. Widzisz, jakiego masz ładnego męża.
 Żony i dzieci się przestraszą i nie zechcą wierzyć, a oni zaczną się śmiać i powiedzą:
 — Oj kobiety, jakie wy głupie. I wy też będziecie zaraz białe.
 A tu Maciuś robi cud. I mężowie mówią:
 — Widzicie, to jest pachnące mydło od króla Maciusia. Idźcie się brudasy wykąpać.
 I umyły się — i basta! — skończyło się. Wszyscy są biali.
 — No widzicie.
 Widzą, więc nie mogą nie wierzyć...
 Teraz już rozumiecie, co się działo. Rannych wcale niema, bo każdy chce być odrazu zabity.