Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś na wyspie bezludnej.djvu/189

mała dziewczynka, jak Ala — i zajada chleb z miodem.
 — Pan jest telegrafistą?
 — No ja — bo co?
 — Proszę w tej chwili podać depeszę.
 — Zaraz, mój kawalerze. Jeszcze niema dziewiątej. Muszę podlać kwiaty, zanim słońce zacznie przygrzewać.
 — Ale ja nie mogę czekać.
 Maciuś nie może czekać. Ot zaraz upadnie i zaśnie. I będzie spał chyba sto lat. A tam dzieci czekają.
 — Jestem król Maciuś.
 — Król Maciuś?
 — Dwie noce nie spałem... Tam umierają dzieci. Potrzebna pomoc.
 Telegrafista stawia polewaczkę. Maciuś chwyta ją i wylewa wodę na głowę, żeby się orzeźwić.
 — Prędzej, bo zasnę.
 — No już dobrze — dobrze.
 A tu żona:
 — Michale, nie jadłeś śniadania.
 — Zaraz wrócę.
 — Wypij przynajmniej mleko.
 Ale Maciuś ciągnie telegrafistę, zawisł na jego ręce.
 — Prędzej.
 — Już idę.
 I zaczyna krawat sobie wiązać.
 Wreszcie są przy aparacie.
 — No więc co?
 — Nie wiem — jęknął Maciuś. Jak tylko bę-