Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś na wyspie bezludnej.djvu/191

 — Rozerwę się, czy co, u kata — złości się telegrafista, — bo znów telefon od policmajstra.
 — Co robi ten chłopak?
 — Śpi.
 — Gdzie śpi?
 — Na ławce.
 — Czy oddycha?
 — Oddycha.
 Znów dzwonek:
 — Mówi gubernator.
 Powściekali się czy co? Śniadania nie jadłem jeszcze. Albo przez cały dzień ani jednej depeszy, albo — świat się wali. Jakby człowiek miał cztery ręce.
 — Ej ty chłopak, król Maciuś, czy jak cię tam. Czy oddychasz? Pamiętaj, żebyś oddychał. Policmajster kazał.
 A sam znów do aparatu. A tu pod oknami stają żołnierze z karabinami, jak do strzału. Wpada przestraszona żona telegrafisty:
 — Uciekaj, strzelać będą.
 Dziecko płacze.
 A Maciuś śpi — ani drgnie.
 I śpiącego porównywa gubernator z fotografją Maciusia.
 — Chyba ten sam. Co prawda, fotografja z przed roku. Ale chłopcy w tym wieku rosną. Cóżby miał zresztą kłamać? Daj pan depeszę, że Maciuś.
 I znów po drutach biegnie w daleki świat wiadomość:
 „Zdaje się, że istotnie Maciuś. Dobudzić go