Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś na wyspie bezludnej.djvu/205

 — Oj, boli, — krzyczy Maciuś, bo znów dozorca uderzył w ławkę i znów mu pręgę zrobił na plecach czerwoną farbą.
 — Teraz cicho krzycz, niby że już nie możesz. A potem zemdlejesz. Twoje szczęście, że niema dzisiaj naczelnika, bo niezawsze sztuka się udaje. No, a teraz już cicho. Zamknij oczy.
 Wziął Maciusia na ręce i niby zemdlonego wynosi do celi.
 A na noc dali mu do celi jeszcze jednego więźnia, niby że chory.
 Jeszcze wieczorem naczelnik sprawdza cele.
 — A tu kto?
 — Ten mały nowy więzień.
 — A poco ten drugi?
 — Bo zemdlał przy biciu.
 — Pokaż!
 Zdjęli z Maciusia bluzę, — pokazują plecy przy ciemnem świetle latarki.
 — Nie szkodzi: przyzwyczai się. Kajdany możesz mu zdjąć: nie ucieknie.
 Roześmiał się i wyszedł.
 — Ej, chłopak, — mówi więzień, — nie udawaj no. Przecież ciebie nie bili.
 — Oj, boli — jęknął Maciuś, bo się bał podstępu.
 — Głupiś: pomalowany jesteś tylko. Dozorca zabronił ci mówić. Ale to tylko dla naczelnika. Żeby wszystko robić, jak każą, toby tu nikt roku nie przeżył. Muszą używać sposobów. Dla słabszych i chorych mamy lekkie koszyki i farbę zamiast rózeg. Po głosie możemy poznać, kto na-