Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś na wyspie bezludnej.djvu/208

 — Jeden los nas bije, — usłyszał raz Maciuś.
 Długo myślał, leżąc na tapczanie, co znaczy, los.
 Po tygodniu zmieniono mu celę na lepszą, bo stał w niej piec, i nie było tak zimno. Śmieszne się może wydać, że lepsze są cele z piecami, bo w nich nie palono nigdy. A jednak przyjemniej, gdy stoi sobie w kącie, bo jest nadzieja, że może napalą. Niektórzy więźniowie podobno kradli po kawałeczku, a jak już garstkę węgla uciułał, co czasem dwa miesiące trwało, — to sobie wreszcie raz napalił zapałką od papierosów. Bo do dziesięciu niedzielnych papierosów dodawali siedem zapałek.
 W niedzielę przez dwadzieścia minut wolno było rozmawiać. Rozmawiali najczęściej o kawie.
 — Podobno w tym roku mają dawać po trzy kostki cukru.
 — Co rok tak mówią od lat dziesięciu, jak tu siedzę. Może mają dawać, a sami zeżerają, psiakrew.
 — Czego w niedzielę chamie przeklinasz.
 — Zapomniałem.
 — To nie zapominaj, psia jucho.
 Aż naczelnik wyjechał służbowo na tydzień do stolicy. Niby się nic nie zmieniło, a wszyscy się cieszą.
 — Naczelnik wyjechał.
 Więc co? Tak samo noszą kosze z węglami, tak samo łańcuchy brzęczą, tak samo bat świszcze, i nie wolno rozmawiać. Nawet tak samo wywołują co wieczór na rózgi do kancelarji; a jednak jest jakby swobodniej. I w Maciusia wstąpiła nadzieja.