Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś na wyspie bezludnej.djvu/219

koronie, była głową dziecka-sieroty. Pamiętajmy, że pod purpurowym płaszczem królewskim biło tęsknie serce dziecka sieroty“.
 Wybaczono Maciusiowi wszystko. Kiedy jedna z gazet pozwoliła sobie na uwagę, że Maciuś w polityce popełniał czasem błędy, wszyscy rzucili się na redaktora, który przez tydzień bał się wyjść na ulicę i nie chodził do teatru, żeby go nie obili.
 W szkołach pozwolono zbierać składki na pomnik Maciusia.
 A siedemnaście tysięcy depesz nadeszło do jego stolicy:
 „Narodowi w żałobie zasyłamy wyrazy współczucia“.
 „W nieszczęściu, które spotkało, niech was pocieszy uczucie dumy, że mieliście takiego króla“.
 „Wasz król odniósł największe zwycięstwo: zdobył serca całego świata“.
 Ktoś, ale nie pamiętam kto, napisał, że dla uczczenia Maciusia byłoby dobrze wprowadzić jakąś jego reformę, dać dzieciom prawo, jedno z tych, o które Maciuś walczył. Odpowiedziano, że plecie głupstwa: jeżeli się zrobi to, czego chciał Maciuś, dzieci się będą cieszyły. I będzie wyglądało, że się dzieci cieszą, że Maciuś umarł, a to przecież byłoby nieładnie.
 Dzieci powinny być smutne, że ich obrońca nie żyje. A Maciusia chwalą nie dlatego, że chciał dać dzieciom prawa, a — że był wielki reformator.