Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś na wyspie bezludnej.djvu/221

w miasteczku, przez które przechodził. Tak lepiej. Przynajmniej go szukać nie będą.
 W drodze z tym i owym zagada, — podwiozą go mało — wiele, — widzą, że z obcych stron. Znudziło się Maciusiowi kłamać.
 — Jestem sierota. Wracam tu i tu.
 Na resztę pytań odpowiada:
 — To długa historja.
 I najciekawsi więcej się nie pytają.
 Aż zaszedł do ziemi, której był królem. Ukląkł i ucałował, jakby ją witał czy też przepraszał.
 Zatrzymał go strażnik graniczny.
 — Ty skąd?
 — Ze świata.
 — Dokąd?
 — Do domu.
 — A gdzie twój dom?
 — Gdzie mój dom? Nie wiem.
 — Masz papiery?
 Przypomniał sobie Maciuś, że mu dozorca dał jakiś fałszywy papier. Podał go.
 — Syn dozorcy więzienia?
 — Nie, — powiedział Maciuś z uśmiechem, — syn króla.
 — Ho-ho! Wysokiego jesteś rodu. No ruszaj.
 Nie uwierzył. A Maciusiowi wszystko jedno. Zmęczony. Nic mu pszczółki nie powiedziały — idzie w stronę stolicy, ale coraz wolniej. Zmęczony i głodny. Już niema ani grosza. Cały jego majątek — fotografja matki — taka wytarta, że tylko jeden Maciuś poznałby królowę. Cały jego majątek — to ta fotografja, muszelka, kamyk i czarna