Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś na wyspie bezludnej.djvu/225

 Ale ci krzyczą, a pani patrzy na Marcinka i chce sobie przypomnieć, do kogo podobny.
 — Czy ty mnie znasz, Marcinek?
 — Pierwszy raz panią widzę.
 — A ja ciebie już gdzieś widziałam.
 — Bo on przybłęda, proszę pani.
 — Wilkołak, proszę pani.
 Wszyscy w śmiech. A tu wpada kierownik, który miał lekcję w sąsiedniej klasie.
 — Co to za hałasy.
 Porwał za uszy dwóch z pierwszej ławki, wyrzucił z klasy.
 — Proszę pani, lekcji mieć nie mogę.
 — Nie powinno być wrzasków w szkole.
 Pogroził linją i wyszedł.
 A nauczycielka zawstydzona, jakby się miała rozpłakać.
 — Usiądź Marcinku na pierwszej ławce. Dajcie mu książkę. Umiesz czytać?
 — Umiem.
 Podają książkę do góry nogami, żeby go wyśmiać.
 Maciuś czyta płynnie.
 — Opowiedz.
 Maciuś swojemi słowami opowiada, ale nic nie przepuścił.
 — Uczyłeś się historji?
 — Tak, trochę.
 — Słyszałeś o Pawle Zwycięscy?
 — Słyszałem.
 Więcej mówi, niż w książce.
 — Weź kredę i zrób zadanie.