Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś na wyspie bezludnej.djvu/228

 — Niegodziwi jesteście — krzyczy pani, taka czerwona ze złości, jak nigdy. — Czego od niego chcecie? — Że więcej od was umie, jest lepszy, więc mu zazdrościcie?
 — Czego mamy zazdrościć? Chyba dziurawych butów? — powiedział syn bogatego gospodarza, bardzo dumny ze swojej nowej czapki.
 Był to stawiak wielki, leń, ale silny, więc choć nie lubili, ale go się bali.
 — Pani tak się za nim ujmuje, jakby był narzeczony. A ty czego tak patrzysz?
 — Bo mam oczy, — odpowiedział Maciuś i lekko się zarumienił.
 — A ja nie chcę, żebyś na mnie patrzał.
 Wyszedł z ławki, dochodzi do Maciusia. Maciuś wstał, zmrużył oczy.
 — Ty oczu nie mruż, rozumiesz?
 Maciuś przypomniał sobie bójkę z bezludnej wyspy. Wtedy tak samo czuł coś w sercu, coś w głowie, coś w rękach.
 — No czego patrzysz?
 — Bo mam oczy, — powtarza Maciuś i rękę położył na ławce obok kałamarza.
 — Chcesz się bić?
 — Nie chcę.
 — Chcesz dostać w zęby?
 — Nie chcę.
 — To dostaniesz.
 — Nie dostanę.
 Nauczycielka biegnie na pomoc, ale za późno.
 Maciuś dawno się nie strzygł, miał długie włosy. Chłopiec schwycił Maciusia za włosy, pię-