Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś na wyspie bezludnej.djvu/229

ścią w pierś z całej siły uderzył. A potem głową o ławkę.
 — Biją się, biją się — krzyczy klasa. Każdy biegnie zobaczyć.
 Wbiega nauczyciel, taki zły, że strach. A najwięcej na nauczycielkę.
 — Co to za nowe porządki. Wytrzymać nie można. W klasie powinno być cicho. Pani pozwala na bójki podczas lekcji. Pani jest za dobra. Ja mam dosyć kłopotów z własną klasą, żeby jeszcze pani chłopców pilnować.
 Maciuś słucha uważnie; zmarszczył brwi, ręce w tył założył. Postanowił, że musi nauczycielce dopomóc.
 Uspokoiło się. Po dzwonku szkoła się skończyła. Maciuś idzie do kancelarji:
 — Proszę pani.
 — Czego chcesz, Marcinku?
 — Proszę pani, albo mi pani pozwoli sprobować, albo przestanę chodzić do szkoły; bo przezemnie pani ma niepokój.
 — A co chcesz sprobować?
 — Nie wiem jeszcze.
 Wszedł nauczyciel:
 — Co tu robisz? Nie wiesz, że do kancelarji wchodzić nie wolno?
 Maciuś wyszedł.
 — To nadzwyczajny chłopiec, — mówi nauczycielka.
 — Pani ma samych nadzwyczajnych uczniów — zażartował nauczyciel, — jeden znakomity rysownik, drugi nadzwyczajny arytmetyk. A wszyscy razem