Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś na wyspie bezludnej.djvu/237

 — Teraz nie: musimy naprzód sami sprobować.
 Trzy dni się szykowali. I żeby się nie nudziło, tymczasem robią wały.
 Nikt już nie mówi, że dumny. Lubią Maciusia. Najwięcej bajek umie i to takich dziwnych. Ale się Maciuś nie zdradza, że to bajki murzyńskie, więc zmienia imiona.
 Rośnie Maciuś w sławę. A coraz bardziej ciekawi wszyscy, co on za jeden. Wiedzą, że syn dozorcy więzienia, — no, ale gdzie?
 — Widziałeś Marcinek, zbrodniarzy.
 — Czy prawda, że można po oczach poznać zbrodniarza?
 — Czy dużo podróżowałeś?
 Maciuś tak zręcznie skieruje rozmowę na coś innego, że nawet nie warto.
 — Słuchaj, powiedz nam wreszcie prawdę.
 — Co? — niby się nie domyśla.
 — No, daj słowo, że powiesz.
 — Daję wam słowo, że jak przyjdzie czas, wszystko opowiem.
 Oj nie chciał Maciuś, nie chciał, żeby ten czas nadszedł. Dobrze mu w domu i w szkole, — i dobrze z dziećmi. Tacy wszyscy mili; jest paru gorszych, ale się starają, tylko nie mogą.
 — Myślisz, że nie wiem, że jestem kłótliwy? chcę być inny, ale nie mogę. Mówię sobie: od poniedziałku będzie inaczej. Więc co ja winien, że mi się nie udaje?
 Ten znów lubi zaczepiać.
 — Żebym się nie pilnował, toby ze mną nikt