Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś na wyspie bezludnej.djvu/240

 — Wojna śpi — przypomniał sobie Maciuś słowa latarnika.
 Wojna śpi, ale lada dzień może się obudzić.
 I kiedy Maciuś siedział na lekcji, i nauczycielka pytała się, a Maciuś nie wiedział nawet, o czem mówią w klasie, nikt się nie domyślał, jak ważne pytania ważył Marcinek w swej głowie.
 — Marcinku, trzeba na lekcji uważać — upomina pani łagodnie.
 — Dobrze, postaram się — odpowiada Maciuś.
 Nauczycielka powtarza, klasa się niecierpliwi.
 Coraz widoczniej niepokój ogarniał Maciusia. Nie bawi się, w nocy wzdycha. Już chce z nim gospodarz jechać do doktora, bo może urzekli chłopaka.
 Aż wojna się obudziła. I Maciuś powiedział w szkole:
 — Proszę pani, nie będę chodził do szkoły. I pani i kolegom za wszystko dziękuję.
 — A cóż się stało? — pytają zdziwieni.
 — Muszę jechać do stolicy — mówi, a słowa tak mu z trudem przechodzą przez gardło, a w kącikach oczu błysnęły dwie duże łzy i powoli spłynęły po twarzy.
 Cisza długo trwała. A Maciuś stoi w ławce, ręką mocno trze czoło.
 — To nieprawda, że król Maciuś umarł. Ja jestem właśnie Maciusiem-Reformatorem, tylko się ukrywałem.
 A choć wiadomość była tak strasznie dziwna — zupełnie jak bajka — odrazu uwierzyli wszyscy.
 — Jak mogli się tak długo nie domyśleć sami? Rozumie się, że to jest król Maciuś.