Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś na wyspie bezludnej.djvu/258

 — Ja ciebie Felku nie zmuszam. Poszukaj gdzieindziej roboty.
 — Jak zechcę, nie będę się ciebie pytał o pozwolenie.
 Idą. Nic nie mówią.
 Zaczął się zwykły poniedziałkowy, szary dzień fabryczny. Stanął Maciuś przy swoim warsztacie i myśli o bajce, którą wczoraj skończył.
 — Przeczytam Felkowi, może się uspokoi.
 Bo ma to być bajka, która nawet najgorszych ludzi poprawi. Pisząc ją, myślał Maciuś i o ludożercach, i o młodym królu, i towarzyszach więzienia.
 I tak sobie myśli o bajce, a ręce same pracują. I nie widzi Maciuś, nie słyszy, co się obok dzieje.
 Aż nagle rozległ się krzyk Felka:
 — Niech majster sam robi. Myśli, że mnie kupił. Owa, dużo się boję.
 A potem:
 — Dureń majster jesteś. Stary osioł. Pętak.
 I jeszcze, i jeszcze.
 Aż zamierzył się Felek na majstra.
 Maciuś doskoczył, chwycił Felka za rękę. „Felek, przestań, co robisz?“
 A Felek pchnął z całej siły Maciusia.
 — O Jezu!
 — Zatrzymać motor!
 — Zdjąć pas!
 — Ratunku!
 Wszystko trwało zaledwie minutę. Zatrzymano maszynę. Leży Maciuś w kałuży krwi.