Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś na wyspie bezludnej.djvu/28

 — Dobrze, — zgodzili się wszyscy.
 — Jeszcze chwilkę — błaga Kampanella — zapomniałam dodać...
 — Zróbmy małą przerwę — zaproponował Orestes.
 — Dobrze. Napijemy się herbaty.
 — Zjemy kolację.
 Poczciwa Kampanella sama dolewa królom najlepsze wina i likiery. Każdego króla osobno pyta się, co lubi... Lokaje na rowerach zwożą z najdroższych restauracyj najlepsze jedzenia. Częstuje gości cygarami. Owoce, lody, jakie tylko są na świecie: śmietankowe, waniljowe, malinowe. Torty. Miód, sorbet turecki, orzechy w cukrze, irysy, chleb świętojański, sery szwajcarskie, portery angielskie.
 — Brakowało tylko kolońskiej wody i perskiego proszku, — powiedział nazajutrz znany żartowniś król Migdał Angorski.
 Rozumie się, głosowanie odłożono. Bo choć królowie mogą jeść i pić, ile chcą, ale tym razem wypili wyjątkowo wiele.
 Kiedy nazajutrz postanowiono, że głosowanie odbędzie się nie u Kampanelli, a w uroczej zacisznej wiosce rybackiej, królowa domyśliła się, że się nie zgodzą. Bo nie wypadało być w gościnie i odmówić prośbie gospodyni.
 I tak właśnie się stało.
 — Dwanaście plusów, cztery minusy.
 Maciuś pojedzie na bezludną wyspę.
 — Proszę podpisać.