Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś na wyspie bezludnej.djvu/37

mu rodziców byli goście, — i jeden stary kapitan powiedział:
 — Najważniejsze jest w życiu zamiłowanie. Lubisz malować, zostań malarzem. Lubisz śpiewać, zostań śpiewakiem. W służbie wojskowej najważniejsza jest karność, posłuszeństwo.
 — No tak — powiedział z żalem ojciec — ale co będzie z chłopca, który tylko spać lubi?
 — Wierzaj mi pan, jeżeli chłopiec naprawdę, z zamiłowania, z całej duszy jest śpiochem, napewno zrobi karjerę. Grunt — to zamiłowanie.
 I Dormesko wstąpił do szkoły wojskowej. I jako młody oficer, wzbudzał ogólny podziw swoją odwagą. Do ataku się nie nadawał, za to jedyny w obronie.
 — Stać — dają mu rozkaz. Ani kroku naprzód, ani kroku w tył.
 Dormesko okopie się ze swym oddziałem, i niech się tam wali i pali — nie ruszy się z miejsca, — trwa.
 — Nie boisz się? — pytają się koledzy.
 — A czego? Każdy musi umrzeć. Żona po mnie płakać nie będzie.
 Dormesko był starym kawalerem i nie lubił dzieci.
 — Hałasują, krzyczą, tupią, warjactwa im się w głowach trzymają. Spać nie dają. Małe w nocy piszczą, starsze w dzień dokuczają.
 Chętnie odwiedzał kolegów oficerów, ale omijał starannie rodziny, gdzie były dzieci. Więc łatwo się domyślić, dlaczego właśnie jego wybrano, żeby odprowadził Maciusia. I któż był odpowie-