Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś na wyspie bezludnej.djvu/44

 — Teraz przyjechałeś?
 — Teraz. Właśnie — wczoraj.
 — Znasz miasto?
 — Trochę znam. Nie, nie znam: wczoraj przyjechałem.
 — A z daleka jedziesz?
 — Nie, tylko trochę. Rozumie się: z bardzo daleka.
 — No prędzej, prędzej.
 Pogania, a Maciusiowi ręce mdleją, w głowie się kołuje. Już uszli dużo drogi, Maciuś raz wraz przystaje.
 — Słuchaj no kawalerze. Jeżeli ci się zdaje, że mi umkniesz z workiem, to się grubo mylisz. Ja nie wiejski, znam was, co to przyjechali i dzisiaj i wczoraj, zdaleka i zblizka, kręcą się koło dworca i niby paczki odnoszą. A tylko patrzą, na którym rogu prysnąć w ciemnościach. Poznaję was po czapce, nasuniętej na oczy. Nie odrazu wędliniarnię otworzyłem. Dwa lata służyłem w policji. Ruszaj, a żwawo.
 Jęknął Maciuś głucho, nic nie odpowiada, niesie swój ciężar, ręce zdrętwiały, nogi same niosą.
 — Ej, panie Michale... Nowina!
 Zatrzymał ich milicjant.
 — Skąd Bóg prowadzi?
 — Z towarem. A co za nowina?
 — Króla Maciusia wywieźli. Tylko ani słowa, rozumiesz, bo tajemnica służbowa. Mówię, jak koledze.
 — I jakże? Nie ogłosili?
 — Boją się buntów. Ooch, żałują ludzie Ma-