Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś na wyspie bezludnej.djvu/52

będę zmuszony donieść o wszystkiem policji. To trudno: mam żonę, dzieci — nie mogę unieszczęśliwiać rodziny.
 — Ależ ja się chciałem tylko dowiedzieć...
 — Tak, ale ja nie wiem i nic nie powiem, — przerwał minister. Mogę dać funt, no trzy funty jabłek, czy gruszek, ale nic więcej.
 — Nie po jałmużnę przyszedłem — odpowiedział Maciuś wyniośle i wyszedł.
 Biedny król-tułacz. Już nie ma ochoty zwracać się do innych ministrów. Mija tydzień i dwa. A im dłużej się zastanawia, tem wyraźniej widzi, że tylko takie drogi zostały.
 Albo ukazać się nagle wśród tłumu i krzyknąć: „do broni!”. Uzbroić ludność, aresztować zagranicznych posłów, okopać miasto — i raz jeszcze szczęścia spróbować.
 Albo iść do pałacu i oznajmić:
 „Jestem Maciuś Pierwszy“. Niech wyślą na wyspę bezludną.
 Albo być nadal chłopcem na posyłki — i czekać.
 Była czwarta droga: udać się do smutnego króla. Ale tego Maciuś nie zrobi.
 — Zaczekam, — postanowił wreszcie. Przecież coś stać się musi.
 A tymczasem służy. Rano otwiera i zamiata sklep, chodzi z koszykiem na targ, w piecu napali, kartofle obierze, paczki odnosi.
 — Weź Janek pięćdziesiąt serdelków i dziesięć funtów kiełbasy, zanieś do restauracji na uli-