Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś na wyspie bezludnej.djvu/58

zaczęto na arkuszach spisywać, jak kto się nazywa i gdzie mieszka.
 — Ja jestem synem adwokata.
 — Mój tatuś jest żandarmem.
 — Moja mamusia aktorką.
 — Mój tatuś posłem zagranicznym.
 Nagle zajeżdża samochód.
 — O, tatuś przyjechał.
 Zagraniczny poseł zaczyna krzyczeć na grubego pana:
 — Jakiem prawem? — powiada. — Co to za porządki?
 A tu znów policja sprowadza ze czterdziestu nowych.
 — Oddaj mi pan moje dziecko — krzyczy żona zagranicznego posła.
 Już wali do ogródka cała kupa rodziców. Płacz, wrzask, wymyślania.
 — Teraz już mogę wyjść z krzaków — pomyślał Maciuś. — Jeżeli policja w ten sposób ściga przestępców, dziwię się, że wogóle może kogoś złapać. Jestem bezpieczny.
 I Maciuś tak się czuł bezpieczny, że przecisnął się aż do samego stolika, gdzie stał gruby pan i probował uspokoić publiczność.
 — Moi szanowni ojcowie i matki, jestem dyrektorem domu sierot, a nie naczelnikiem więzienia. Dla mnie jest to wszystko bardzo przykrą niespodzianką. Jestem, proszę państwa, uczonym wychowawcą, autorem uczonych książek o dzieciach. Napisałem książkę pod nagłówkiem: „365 sposobów, żeby dzieci nie hałasowały“. Napisałem