Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś na wyspie bezludnej.djvu/64

 Czeka kapitan okrętu, patrzy, dziwi się. Dziwią się marynarze, a że ludzie zabobonni, niejednemu przyszło do głowy, że kto wie, czy Maciusiem nie jest właśnie kanarek w złotej klatce. Może go królowie zaczarowali, a może Maciuś nigdy nie był człowiekiem?
 Po przyjeździe na bezludną wyspę odebrał Dormesko pokwitowanie na to, co przywiózł, a sam wraca. Śpi niespokojnie, sumienie go dręczy. Przykro staremu służbiście nie wykonać dokładnie rozkazu.
 Raport, jako ważny dokument historyczny, podaję dosłownie:
 „Twierdza. Czwarty fort śmierci. Rozkaz w punkcie pierwszym wykonałem. Rozkaz w punktcie drugim wykonałem. Punkt trzeci rozkazu wykonany częściowo: rzeczy Maciusia przewiozłem w całości na bezludną wyspę (pokwitowanie załączam). Punkt czwarty rozkazu wykonany niniejszym raportem. Były król Maciuś w drodze zbiegł. Pułkownik Dormesko“.
 Posłał raport przez ordynansa i znużony podróżą — położył się spać.
 To, co się później działo, było największą awanturą, jaką świat pamięta.
 Że Dormesko grożono rozstrzelaniem, degradacją, karnym bataljonem, ciężkiemi robotami — to głupstwo. Nie, wśród samych królów działo się coś niebywałego. Odbywały się trzy posiedzenia w dzień i jedno w nocy. Każde posiedzenie w innem mieście, czasem jednocześnie w dwóch różnych miastach. Z początku tajne, ale panowie od gazet