Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś na wyspie bezludnej.djvu/78

 — Maciusiu, czy pozwolisz mi tu usiąść? — zapytał się smutny król Maciusia.
 — Nie mam prawa zabraniać, to nie moja wyspa.
 — Ale ty pierwszy tu usiadłeś.
 — Mogę się posunąć.
 Długo nic nie mówili.
 Smutny król wyjął z kieszeni garść orzechów i podał. Maciuś wziął. Gryzie zębami orzechy, łupinki rzuca do morza. I przyjemnie patrzeć, jak każda łupinka pokręci się trochę — pokręci przy brzegu; potem przychodzi fala, łupinka zniknie w białej piance — i już niewiadomo, gdzie się podziała.
 — Gdzie mieszkasz, Maciusiu?
 — Pierwszą noc spędziłem pod mirtowem drzewem, drugą noc pod stołem w sali posiedzeń.
 — Chcesz jeszcze orzechy?
 Maciuś powiedział:
 — Dziękuję.
 — Królowie mieszkają w hotelu, ja wynająłem mały pokoik w rybackiej chacie. Mam dwa łóżka. Jest bardzo czysto.
 Maciuś się uśmiechnął, bo przypomniały mu się więzienne pająki i pluskwy.
 — Nic nie mogłem zrobić — mówi smutny król jakby do siebie. Nie pozwolili nawet zrzucić korony i jechać na bezludną wyspę.
 — Słyszałem — mówi Maciuś.
 — Zmizerniałeś bardzo, Maciusiu. Nic dziwnego, że nie mogli cię poznać. Czy było ci bardzo źle przez ten czas?