Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś na wyspie bezludnej.djvu/9

ministrów, każdy minister woził sekretarzy, każdy sekretarz woził parę panienek, które pisały na maszynie, o czem królowie mówią, bo to się nazywa — protokuł.
 A Maciuś tymczasem siedzi w więzieniu i czeka.
 Gdyby choć mógł czytać gazety, gdyby wiedział, że o nim mówią i piszą, — byłoby lżej, niż teraz, kiedy myśli, że wszyscy już o nim zapomnieli.
 Bum-Drum bardzo chciał się widzieć z Maciusiem, ale bał się zdradzić — i udawał nawet zagniewanego.
 — Wymanił mi Maciuś tyle złota — skarżył się Bum-Drum, — obiecał nauczyć czarne dzieci wszystkiego. I co? — Część zginęła w boju, część siedzi w obozie dla jeńców. — Biedna Klu-klu w więzieniu.
 I Bum-Drum chciał fiknąć żałobnego koziołka, ale przypomniał sobie, że już nie jest dziki, więc tylko tarł oczy, niby że płacze.
 — Jeżeli wasza królewska mość życzy sobie uwolnić królewnę Klu-Klu, możemy na jutrzejszem posiedzeniu wnieść tę sprawę pod obrady — powiada młody król, który zaczął się Bum-Drumowi podlizywać.
 — Nie, — mówi Bum-Drum ze łzami w oczach. — Tyle macie ważnych spraw, że szkoda czasu na zajmowanie się jedną lekkomyślną dziewczynką.
 Bum-Drum wiedział, że wśród białych trzeba koniecznie płakać, gdy się mówi o czemś smutnem. Więc nosił flaszeczkę z amoniakiem i wą-